Op 3 mei gaat de reis verder en wel richting Cazalle de la Sierra in de Sierra Norte in Andalusië, even ten noorden van Sevilla. Het is een gebied waar we nog niet zijn geweest, dus we zijn erg benieuwd wat we daar gaan zien. Las Navezuelas is de locatie waar we de komende drie nachten zullen verblijven. Het is onderdeel van het zogenaamde agrotourismo, dus we zitten op het platteland.

Na het ontbijt rekenen we af met Laura, die na een hint van mij opeens weer weet dat we er vorig jaar ook waren. Ze wist zich zelfs te herinneren in welke kamers we sliepen. We doen nog wat inkopen in Trujillo, tanken gelijk de auto lekker goedkoop vol met diesel en vertrekken in zuid-oostelijke richting. We willen binnendoor over de vlaktes onder Cáceres, maar na enkele wegblokkades wegens werkzaamheden, nemen we de A5-E90 naar Mérida.

Daar aangekomen rijden we naar de zuidoever van de rivier de Guadiana, waar we de auto parkeren en op zoek gaan naar een café. Dat vinden we al snel en weldra zitten we met een cappuccino lekker in het zonnetje. Waar kun je nog voor een euro per kop cappuccino drinken tegenwoordig? Ja juist, hier nog en de smaak is prima.

We maken nog even een ommetje over de oude Romeinse brug. Mérida is 25 jaar voor Christus door keizer Augustus gesticht onder de naam Emerita Augusta en is later door diverse bevolkingsgroepen ingenomen, zoals de Vandalen, de Westgoten en de Arabieren, totdat Alfonso IX van Léon de stad in 1230 heroverde. Uit de stad komen veel conquistadores (veroveraars), die over de gehele wereld gebieden voor Spanje kolonialiseerden. Als we weer op pad gaan, gooit Gina - goed opgevoed als we zijn - wat papier in de prullenbak in het park. Terwijl ze dit doet ziet ze 10 euro liggen. Niemand in de buurt, dus wat doe je dan? Juist, de Spaanse economie ermee stimuleren.

Vanuit Mérida nemen we A66 zuidwaarts en gaan bij Zafra naar het zuidoosten over de N432 naar Llerena. Hier is het landschap vrij open en er is veel tuinbouw. Bij Llerena nemen we de EX200 naar Guadalcanal waar de Sierra MorenA begint. Daar zetten we de auto net boven het dorp op een parkeerplek. Het is inmiddels bewolkt geworden, dat maakt de toch al niet zo aantrekkelijke parkeerplaats nog somberder.

We besluiten op de parkeerplaats wat te eten en ik zet mijn tanden in een broodje met paté. Het smaakt erg naar het blikje waar het uitkomt en Gina laat dit kattenvoer dan ook aan haar voorbijgaan. De Ford Fiesta brengt ons tot nu toe overal waar we heen willen, dus daar geen kwaad woord over.

We schieten al lekker op en rond 14.00 uur nemen we de op de kaart als groen - dus landschappelijk mooi - aangegeven A8200. We zijn daar weer helemaal alleen op de weg en genieten van het landschap. We zetten de auto even langs de kant van de weg bij een brug waar we Blauwe Eksters, Rotszwaluwen, Boerenzwaluwen en Roodstuitzwaluwen rond zien vliegen. We hopen nog op een Scharrelaar, maar die krijgen we niet te zien.

Even voor 16.00 uur komen we aan bij Las Navezuelas even voorbij Cazalle de la Sierra. We worden vriendelijk ontvangen - allereerst door de hond die gelijk zijn kop in de auto steekt als ik het portier open - en kunnen kiezen tussen een kamer op de eerste verdieping met beperkt uitzicht of een kamer beneden met een zitje buiten in de zon. We kiezen voor het laatste. Daarna gaan we van 16.00 - 20.00 uur lekker op het terras zitten bij het zwembad. We bestellen een pot thee en de dag kanniet meer stuk. De zon komt regelmatig tussen de wolken door en ik verken de omgeving met mijn verrekijker en fototoestel en neem van alle vier de windstreken een foto.

Bij het zwembad krijgen we regelmatig bezoek van een van de katten van de boerderij. Deze rode kat vindt het maar wat lekker om bij Gina op het ligbed te liggen. Geef ze eens ongelijk.

's Avonds eten we in het restaurant. We krijgen courgettes met kaas (ik gelukkig een omelet met champignons), een lekkere speklap, geen aardappels of patat, maar wel een verse groentenmix en een soort crême brulée na. Met een kop koffie na is het geheel naar wens.

We raken ook nog in gesprek met een Oostenrijks stel, die een berghut in Hochfügen beheren. Als ik de 109-jarige hut als "ziemlich neu" bestempel, moet iedereen er hard om lachen. Ik had het woord honderd niet verstaan, vandaar. Net als wij moeten de Oostenrijkers er later nog steeds om lachen. Heb ik weer...!

Na afloop gaan we naar de kamer. Ook hier is het fris, dus kruipen we onder de dekens, lezen wat en vallen in slaap. Om ons heen een stilte die we niet kennen bij ons thuis. Wel lekker!